lunes, 29 de septiembre de 2008

Tomando partido

En la vida se toma partido por todo y para todo. A veces sin saberlo, sin darse cuenta. En el fútbol, en la competición, en la calle, en el trabajo, viendo la tele. Nos cae bien o mal alguien y tomamos posición. Muchas veces atendiendo a impulsos incontrolados e inexplicables. A veces por simpatía hacia el débil. A veces por llevar la contraria.

Pero es un hecho que cada día decidimos, tomamos posición y actuamos en consecuencia. Que se lo digan si no a los aficionados del Barça y del Madrid un lunes después del partido de la máxima. Unos se esconden y otros pasean con orgullo, luciendo moral de victoria por algo que ellos simplemente han visto. Por fortuna, esa posición no suele l
levar más allá de un simple comportamiento delineado.

Pero, pero ... Hay veces que tomar partido exige atención, madurez, sentido común y la certidumbre de que hagas lo que hagas acabará provocando un daño o una rotura que no tendrán vuelta atrás. Lo peor es cuando eso sucede y no hay alternativa posible. Me refiero a conflictos familiares. Divorcios, separaciones, trifulcas familiares por causa de negocios. Y ahí no valen las medias tintas ni la equidistancia que gusta a tantos.
Aunque haya intención de hacer las cosas civilizadamente.

Porque los protagonistas no te lo pondrán fácil.
O estás conmigo, o estás contra mi. Dentro de tí se alza dolor, porque sabes que ya nada volverá a ser igual.

Y lo peor, que uno u otro ganará, mientras el otro pierde y se hunde. Porque en esos conflictos las tablas no existen. Hay guerra, a menudo se juega sucio, salen los bajos instintos en los protagonistas y en "bichos" cercanos, y la historia no para hasta que una de las dos partes agacha las orejas
y silenciosamente se retira para regocijo del oponente, ¡antaño inseparable!



Paso ahora por un proceso familiar de estas características. Por fortuna no me afecta en primer grado, aunque me toca de cerca. Puedo decir que el conflicto empezó hace años, estalló con virulencia hace un año y creo que ha llegado la fase en que uno de los dos lleva el estoque en la mano, para entrar al descabello. Y el resultado me cabrea, me desagrada, me joroba muchísimo, porque veo que dos personas que fueron uña y carne durante tantos años se odian a muerte ahora más que nunca. Del amor al odio ... Y yo no puedo quedar en medio ni al margen. Pero la gente que lo ve de cerca toma partido, a veces con crueldad. Ignoro con qué criterio.

Muy desagradable.

8 comentarios:

monsieur le six dijo...

Tienes toda la razón. Este tipo de situaciones no sólo son tristes para las dos personas enfrentadas, sino que salpican a quienes están alrededor, lo quieran o no.

Ánimo y a ver si poco a poco se soluciona. A veces con el tiempo se va mitigando la brecha.

;)

Johnny Tastavins dijo...

Ojalá aciertes, tengo mal feeling. Las cosas van a peor, y conociendo a los interfectos, que no se distinguen por perdonar y olvidar dudo que las cosas vayan a mejor. Además hay asuntos colaterales de negocios de por medio que no ayudan precisamente.

Uchiha-J dijo...

Bé en realitat pendre partit és pendre una desició, que dinet-ho així sembla que hagi de ser més complicat. És veritat que durant tota la vida estem prenent desicions. No parem. I també és veritat que algunes de les preses de desicions són incorrectes. Pero es que despertar-se haviat per anar a treballar és una desició, anar-se'n a dormir n'és un altre... I d'aquestes a les més compplicades com posicionar-se en algun bàndol conflictiu, ja que mantenir-se en una posició neutre és el que li agradaría a molta gent. Si fos així directament no hi hauria discusions.

I es que l'humà no és perfecte, i les desicions que pren encara ho són menys.

Anónimo dijo...

Doncs ja he llegit el teu blog, no sols "Tomando Partido". Coincideixo en que difícilment es resoldrà. Perque alguns dels protagonistes són tan mala gent. Per cert, a mí també m'agrada llegir la contra de La Vanguardia, però insisteixo en que jo tinc molt poc temps lliure i he de prioritzar... així doncs, en comptes d'això en el meu temps lliure vaig al gimnàs, que en comptes de fer-me venir idees el que fa es deixar-me el cap buit... i no sap com relaxa, el cap buit!!! I parlant d'idees, jo en tinc poques, i bones segurament cap, però les que tinc em venen somiant mentres dormo!!!!

CONAN "THE BARBARIAN" dijo...

Delicado tema, querido Tasta. Muy delicado. Aunque no como tú quisieras ,creo que podrás mantener el contacto con los dos. Por separado, claro. No como tú quisiseras. Y si no es así y si te sirve de consuelo, es muy posible que sea alguno de ellos quien tome la decisión por ti.
Saludos

Johnny Tastavins dijo...

Conan, lo más acertado de tu entrada es tu última frase, casi seguro que es (o será) así. Brillante deducción!

Johnny Tastavins dijo...

dmg, un plaer rebre noves visites en aquest humild bloc. Tracta de tenir sempre un boli i una llibreta a la tauleta de nit, crec que apuntar les idees tot just aixecarte et pot permetre recordarles, per experiència costa molt recordar el que has somiat.

Anónimo dijo...

Això és veritat. Però normalment quan és quelcom que em resulta important acostumo a recordar-ho.
Suposo que les meves visites seran molt esporàdiques, però entraré de tant en tant. M'agrada llegir el que escrius.